Ik heb getwijfeld om iets te schrijven over dit lelijke beestje dat ons al weken bezig houdt, omdat ik vooral positief probeer te blijven in quarantaine-huisarrest modus. Ik wil niet meedoen aan zelfbeklag (ik ben nog gezond, en dat is het allerbelangrijkste) noch aan angst- of paniekzaaierij. Maar deze morgen heb ik gehuild. Vandaag is gewoon een k*t-dag, vandaag ben ik even overweldigd. Door alles. Door het gebrek aan controle. Door paniek en angst. En schrijven is mijn passie. Dus daar hou ik me vandaag dan even aan vast.
Ik start mijn morgenroutine al bijna 3 maand met een meditatie-adem moment, net voor het ontbijt. Als het dan stil wordt, komt alles waar mijn hoofd zo druk mee bezig is, genadeloos op mij af. Alle gedachten tuimelen door elkaar, maar ook de emoties die ik onderdruk. Vooral de minder leuke : verdriet, angst, frustratie, boosheid, machteloosheid. Het is een reflectie-moment, maar vooral een moment om even gewoon te zijn en te ademen. En de emoties te omarmen. En deze zijn de laatste dagen nog meer aanwezig dan anders. Dus de tranen stroomden over mijn wangen, omdat ik me machteloos voel, onzeker over mijn werksituatie (waar het alweer om business draait en niet om de mensen), angstig over de komende periode, boos op de hamsteraars (waardoor ik al drie keer voor lege rekken wc-papier, kleenex en handzeep stond, om nog maar niet te spreken over de ouderen die toch hun huis uit moeten en niets vinden), frustratie ook omdat dat ik mijn verjaardag niet zal kunnen vieren met al mijn lieve vrienden. Maar vooral verdriet vandaag omdat ik sommige mensen echt keihard mis. En zeker de knuffels. Het menselijk contact. Poezie is wel blij met meer aandacht natuurlijk, gelukkig maar. Zij heeft geen flauw benul van wat er daarbuiten gebeurt. Helaas moet de hele wereld nu verplicht vertragen. Alles ligt stil. Niets gaat vooruit. En dat lijkt een broodnodige oplossing te zijn, voor het virus maar ook voor onze planeet. Het was al 5 na 12, voor onze planeet. En die kan nu weer (her)ademen. Nu er geen files ophopen elke ochtend- en avondspits is de lucht weer wat zuiverder, nu er geen cruiseschepen aanmeren in Venetië is het water terug helder, en zwemmen er dolfijnen! De planeet herademt stilletjes aan. Nu de mensheid nog. En de mensheid kan hier veel van leren. Dat ben ik zeker.
In al deze chaos ervaar ik wel ook meer solidariteit. Er worden mondmaskers gemaakt in bedrijven die anders lingerie stikken, er zijn mensen die hulp aanbieden aan ouderen of opvang voorzien. De leerkrachten zorgen voor thuisscholing waar mogelijk. Sommige mensen zijn echt een krak in situaties ombuigen en vertonen massa’s veerkracht. Ik kijk daar wel naar op. Ondertussen zit ik in een Whatsapp-groep van onze yoga-teacher, die nu online lessen en live sessies aanbiedt en ons regelmatig positieve berichten stuurt vanuit de natuur, vanop haar matje. In de vertraag-modus is ze nu onze rots, een voorbeeld, een “stille” kracht. Ook de coaching-opleiding van YourCoach die ik volgde is geschrapt maar ook daar wordt iets extra gedaan. De coaches (2 topkerels!) zijn gestart met een half uurtje tips via een online video, om mensen positief te stimuleren om iets productiefs te doen. Kleine zelfstandigen worden gesteund door online shopping en restaurants proberen levering aan huis. Het is duidelijk dat we andere oplossingen vinden, dat toont onze veerkracht en onze moed om door te gaan. Thumbs up!
En ook al voel ik soms heel erg alleen in mijn quarantaine-cocon: MERCI aan mijn vrienden en familie, om er te zijn, om uren te bellen, leuke Gifjes te sturen of live video’s met gelach die mijn hart verwarmen. Al die liefde en steun is waar ik dankbaar om ben. En het zijn de kleine dingen die me doen glimlachen in deze uitdagende tijden.
Het enige wat we nu kunnen doen is niets, kiezen voor OVERGAVE. Het is wat het is. En VERTROUWEN – en dat vind ik echt super moeilijk, vooral vandaag – En DANKBAARHEID. Laten we focussen op waar we dankbaar om zijn.
Daarom, vandaag extra uitdaging, met veel moeite, waar ik dankbaar om ben (niet in volgorde van belangrijkheid):
*mijn thuis, die me de veiligheid biedt die ik nu nodig heb en waar het gezellig en warm is, met alle nodige comfort (want wat met de daklozen, mensen in vluchthuizen of kinderen in tehuizen?)
*mijn volle frigo, met gezonde voeding – waarvoor ik wel de hamstergekte heb moeten trotseren, maar bon, ik kan lekker koken en eten
*mijn 10 rollen WC-papier en 2 dozen kleenex, waar ik toch hopelijk nog eventjes mee verder kan doen, want na 3 pogingen en lege rekken, heb ik het opgegeven…
*mijn lichaam die kan bewegen en gaan wandelen en kan dansen (jaja, in de living, inclusief vals meezingen)
*mijn huisgenoot, poezie, die een kei is bankhangen en lummelen. Katten zijn slimme dieren.
*mijn smartphone en laptop waarmee ik in contact kan blijven met wie me lief is en de rest van de wereld en jullie, die mijn blog lezen.
*mijn netwerk van vrienden en familie die me ondersteunt nu het nodig is, met berichtjes, telefoontjes, tips, en vooral een luisterend oor. En veel LIEFDE ❤
*mijn geordende kleerkast en badkamer (oa), want de laatste tijd veel opgeruimd waardoor al mijn kousen en ondergoed nu mooi opgevouwen in de kast liggen, zalig voor een structuur-freak zoals ik. Netjes! #ruimuwkotop
*mijn yoga-mat en community, waar ik op adem kan komen en even kan gronden door te focussen op mijn lichaam en daardoor de razende gedachtestroom even onderbreek. En de yogateacher, Annick. Danku, powerwoman! Meer info : Yoganic Moves !
*mijn schrijftalent die me laat verwoorden wat moeilijk is en de blog die me een stem geeft, hoe klein ze ook is. Ik hoop dat het sommigen ook wat troost biedt.
*mijn camera, die nu eventjes stilletjes aan de haak hangt, maar die me anders de wereld laat vastleggen in al haar pracht. Zolang ik nog kan gaan wandelen, kan ik stille getuige zijn van wat er rondom me gebeurt. Binnenkort foto-reportage. Beloofd! #photographylove
*mijn hart, waar al die lieve mensen een plek hebben en die me doen beseffen dat ik eigenlijk niet alleen ben. En dat ik zelf ook veel draagkracht heb.
*de lente, het zonnetje, om de voorbije dagen op mijn huid te schijnen en de natuur in bloei. Alle seizoenen hebben hun pracht, maar ik hou zo van de lente, want dat betekent dat de zomer in aantocht is, juij!!!
*het virus, dat ik onder geen beding wil benoemen in deze blogtekst want het woord is al miljoenen malen geschreven en de wereld ingestuurd, dat ik het aan kracht wil afnemen door het expliciet niet te vermelden. Met die boodschap: WE WILL BEAT YOU AND WE WILL BE STRONGER & BETTER TOGETHER. Dank voor deze les in nederigheid, samenhorigheid, vertragen en zorg. WE WILL RISE AGAIN.
*En als laatste : nog een extra dank voor de mensen in alle zorgberoepen en diensten, ook het personeel in de voedingswinkels, apotheken, de postbode, de IVAGO diensten, en overheidsinstanties (toch ook respect in deze crisistijden), en ook dank aan de vele mensen die nu ZORG dragen op welke manier dan ook voor een ander.
Vul je mijn lijstje aan? Waar ben jij dankbaar voor?
Wees mild en draag zorg voor elkaar! Blijf in uw kot. En word je zot, bel me op 😉
Liefs,
COURAGE BEATS FEAR !
Histoires d'Elles 