Afscheid nemen bestaat wel

Deze week is een week van contrasten. Koude ochtenden, warme middagen. De zomer speelt nog wat met ons voeten, vooraleer ze de herfst officieel haar intrede laat doen. Ze voorspellen morgen warm nazomerweer op de eerste dag van de herfst. Ik ben ook altijd een beetje weemoedig als de zomer eindigt. Maar deze week is niet daarom de week van contrasten. Of misschien ook wel een beetje want ik ben een zomermens. En ik neem niet graag afscheid. Wat me bij de titel van deze blogtekst brengt.

Deze week kreeg ik droevig nieuws. Iemand dichtbij me verloor geheel onverwacht haar mama…  – en deze zomer was er ook een vriend met hetzelfde akelige verhaal. En dat kan ik precies niet zomaar van me afschudden. Toen niet en nu ook niet. En dan in schril contrast: zwangerschap & geboorte. Vandaag mocht ik normaal op bezoek bij een zwangere vriendin, die uitkijkt naar nieuw leven en dat graag wil vastleggen op beeld. En daar kom ik in the picture, vooral zij dan, met de bolle buik.

Ik kreeg helaas zelf een wake-up call van het universum gisteren met een whiplash tot gevolg. Dus de shoot zal uitgesteld worden tot oktober of november, maar anyway, mijn blogbericht stond al klaar. Dus ik wil het graag delen.

Verdriet en intens geluk, het kan zo dichtbij elkaar liggen en ook zo plots om de hoek loeren.

Verdriet. 
Ik ben een absolute prutser in afscheid nemen. Ik haat afscheid, in al haar vormen, klein of groot. Afscheid van mijn favoriete paar jeans als die plots scheurt, afscheid van mijn leuke koffietas als die uit mijn handen glipt en in duizend stukken barst, afscheid na een leuke reis of daguitstap, omdat het moois dat ik zag me vervult met meewoed. Afscheid van een werkomgeving of collega’s, nee, ik trek niet zomaar lichtvoetig die deur toe. Of afscheid van een vriendschap die jaren standhield maar waar je plots merkt dat je elkaar niet echt meer iets te zeggen hebt en dan soms stilletjes naar de achtergrond glipt. Of “vrienden” die verdwijnen, zonder uitleg. Mensen die je loslaten omdat het leven ze een andere richting opduwt. Dat probeert mijn hoofd dan te snappen omdat het pijn doet. Of afscheid van een lief, omdat het niet meer gaat, niet meer juist aanvoelt, of omdat je uit elkaar groeide. Dat is soms echt balen. Ik vind afscheid nemen echt dramatisch kak. Loslaten – ook van controle – ik ga er absoluut geen prijzen mee winnen.

Maar plots afscheid, dat is keihard. Dat is instorten, tegen de grond gaan, je leven volledig overhoop. En dat gaat ook heel hard inbeuken op mijn gemoed. Omdat ik het zelf ooit heb meegemaakt, toen ik nog jong was en ik heel naief naar het leven keek. Afscheid dat definitief is, dat je ook gewoonweg niet zag aankomen:  er is iets onzinnigs, onwerkelijks, ongelooflijk verwarrend aan. Het laat je achter in complete verbijstering en machteloosheid. En dan kijken we achterom, naar wat was. De mooie herinneringen … Om vaak te beseffen dat de kleine dingen de grote dingen zijn, of dat we de dingen vaak te vanzelfsprekend vinden. Gezond zijn, bellen naar je mama, raad vragen aan die vriendin, samen eten met je gezin, lekker sporten, gaan werken, vakantieplannen maken, …
De raad die men dan vaak geeft is om dankbaar te blijven en te genieten van elke dag. En vooral om de mooie herinneringen te koesteren. Maar in het begin doen die keihard pijn en wil je vooral huilen en sta je machteloos, boos om het onbegrijpelijk lot van het universum. En fluister je alles wat je nog wou zeggen stilletjes tegen je kussen als je niet kan slapen van het immense verdriet. Voor al wie afscheid moet nemen of moest nemen, tijd heelt soms, soms niet (helemaal). Het is een kwestie van doorgaan met de nieuwe realiteit en nog meer in het nu leren zijn.

En speciaal voor mijn allerliefste vriendin, ik ben er voor je… in stilte, in luid gehuil of in de glimlach om mooie herinneringen.

Geluk. 
Elke geboorte is een nieuwe start. Een nieuw leven is zo wonderbaarlijk. Het is onbeschrijflijk mooi. Ik ga hier niet kunnen uitdrukken wat het met me doet, althans niet uit real life experience, aangezien ik zelf nog geen mama ben. Maar daar gaat het nu ook niet over. Sinds een paar jaar volg ik Lieve Blanckaert haar documentaires en nu ook met meer aandacht haar fotografie. Het boek “Birthday” staat in mijn overvolle boekenkast. En het vervult me nog steeds met verwondering en ontzag, ook omdat ze schrijnende situaties in beeld brengt. Maar ik zie het ook vaak zelf in mijn omgeving, die speciale band, dat uitzonderlijk gebeuren, waar je niet omheen kan. Baby’s maken emoties los, altijd en overal ter wereld. Deze mijlpaal is uniek in vele mensenlevens. Het is universeel, dat geboren worden.  Het wachten alleen al is vaak een emotionele rollercoaster. Het groeien, het verlangen. En de ongemakken. En dan is dat piepklein mensje daar, onbevangen, onbeschreven, onbezorgd. De puurheid van dit gebeuren zorgt voor breekbaarheid en intense kwetsbaarheid, wat het zo mooi maakt. Intens geluk. En dat ga ik proberen vastleggen: eerst het verlangen naar (het bolle buikje) en nadien het nieuw begin, als het kan. Leuk dat ik daar deel van mag uitmaken, vanop de eerste rij. Een van de vele voordelen om de wereld door je camera te zien, de ongrijpbare magie vastleggen op beeld.

Deze bewogen week was een harde les, dat we het leven meer moeten vieren, meer moeten omarmen en meer moeten koesteren. En herfst, laat ons nog eventjes “nazomeren”. Laat dat zonnetje al die verdrietige harten wat verwarmen zodat we ’s nachts al die mooie sterren kunnen zien schitteren aan de hemel. Ze zullen niet vergeten worden…