Ode aan 2018

Vandaag kijk ik nog heel even achterom … Een laatste stoere blik op 2018, met deze eerlijke en pure ode.

2018, je was soms heel geweldig … maar soms ook heel gewelddadig, brutaal bijna. Je begon met hartenpijn en je eindigt met hoop. Is dat niet mooi? Het voorbije jaar heb je geduwd, getrokken, gevochten, keihard gelachen, soms gewoon geglimlacht, genoten, gezongen, gereisd, gebabbeld, stil geweest, prachtige dingen gezien en gehoord, geleefd, geschrokken, stilletjes gehuild, je hart opengesteld (die tattoo gezet om je daaraan te herinneren, dat je je hart moet volgen en dat graag zien altijd het antwoord is), je lach verloren, gekwetst geweest, pijn gehad, machteloos toegekeken, teleurgesteld om wat was en niet meer is, rake figuurlijke klappen in het gezicht gekregen, mensen verloren (die er nog zijn), nieuwe mensen leren kennen, verwonderd geweest om de eenvoud van dingen, boos om de complexiteit van de wereld, met je kop tegen de muur gebotst, je lichaam leren kennen en respecteren, leren zorgen voor, angstig geweest om dat specifieke telefoontje, getwijfeld, gewacht, warmte gevoeld van zoveel lieve mensen, verbaasd over die onvoorwaardelijke steun (soms ook uit onverwachte hoeken), machtige ervaringen beleefd en gedeeld, samen met anderen.

Wat 2018 me vooral geleerd heeft is dat wat ons bindt datgene is wat we delen. Zonder de anderen is er geen liefde, geen uitdaging, geen warmte, geen antwoord, noch een vraag. En soms is de ander een spiegel, om jezelf in vraag te stellen. Soms is de ander gewoon een stille schouder om op te huilen. Of een trouwe vriend die je nodig hebt om even zot mee te doen. We all need therapists we can drink with 😉

Oh 2018, Ik heb je soms zo vervloekt. En dan weer aanbeden. Al dat moois dat was en nog moet komen, zit in mijn hart, onder en op mijn huid, in mijn hoofd. Prachtige beelden van mooie mensen, zalige ervaringen, nieuwe plekken en oude gewoontes, fantastische muziek en bewegende beelden op mijn netvlies, geuren van herkenning en erkenning, warme knuffels en sprekende ogen, kansen om opnieuw te groeien doorheen die lach en die traan. Zo moet het zijn, zo moest het zijn, 2018. En al dat en nog veel meer neem ik mee naar 2019, waar ik een beetje meer thuis zal komen, een beetje meer zal durven, een beetje meer zal genieten.

Daaag, 2018… de toekomst wacht op mij!